Ik verbind me eigenlijk altijd aan degene met wie ik werk. Ik besefte me dit net toen ik met een kop thee in de keuken stond.
Deze verbinding is heel simpel, als we samen werken dan ben ik er, want ik wil dat jij er wat aan hebt. Door de verbinding weet ik bijna direct wat er anders/beter/gezonder/prettiger kan. Omgekeerd, doordat ik vaak direct jou ‘zie’ is er verbinding. Niks bijzonders aan. Niks dieps aan, gewoon verbinding. Hierdoor ‘ben ik er’ en ‘ben jij er’.
Dus zijn we even verbonden. Het maakt niet uit of ik bij een bedrijf werk, een cursus geef of individueel met je loop. Het maakt niet uit of ik veel of weinig verdien, het maakt niet uit of we goed of minder goed met mekaar overweg kunnen, het maakt niet uit.
Wat wel uitmaakt is dat ik mijn werk doe binnen mijn eigen manier van doen. Dat maakt dat ik er blij van wordt en goed over kan dragen wat overgedragen moet worden, goed kan invoelen wat ingevoeld moet worden en goed jou kan laten voelen wat jij moet gaan voelen zodat je kan veranderen ten gunste van jezelf.
- Buiten werken is zo’n ‘eigen manier’. Er kan veel buiten worden gedaan waarbij het de meerwaarde krijgt van het ‘buiten zijn’ (dat ga je ervaren).
- Tijd is een andere, het is prettig en goed om de tijd te hebben. Want als er geen druk staat dan komt wel wat er moet komen of het nou om beweegpatronen gaat of om gevoelens of om bijvoorbeeld stressaanpak.
Mijn kracht is dat ik dus aansluit bij jou, omdat er even verbinding is. Daarmee leer jij aan te sluiten bij jezelf en in verbinden met jezelf te blijven terwijl je: werkt/hardloopt/sport/thuis bent/enz.
