“Laat je armen losjes hangen, voel maar dat ze gewicht hebben, zelfs met gebogen armen (tijdens het hardlopen) kan je voelen dat je armen aan je schouders hangen en ze hangen omlaag. Stop maar met de actieve arm beweging en ‘laat de beweging gebeuren’. Dan zal je merken dat de armslinger veel kleiner is. Tjonge jonge wat een lading onnodige actie is er los te laten. En wanner die armen loslaten dan volgt vaak de rest van je lichaam ook, heerlijk. En ik kan nog steeds sprinten, over een sloot springen en weet ik veel wat.
De hardloopbeweging is deels actief en wordt vanuit je wervelkolom ingezet en bereikt via rotatie en contra-rotatie je bekken waardoor je benen automatische hun stappen kunnen maken.
Een ander deel is passief waarbij je skelet wordt bewogen door de zwaartekracht en het momentum van de beweging. In een andere blog meer daar over.
Wat gebeurd er als je stop ‘mee te bewegen’ met je armen en ze echt laat hangen zodat ze ‘eerlijk’, zonder inspanning geheel natuurlijk een beetje meebewegen? Niks geen actieve arm beweging meer. Wat er dan gebeurd is dat je bekken en wervelkolom de kans krijgen om echt mee te bewegen. Er is veel meer beweging onderling tussen alles wervels en bekken waardoor er veel en veel minder inspanning van de benen nodig is.
De onderrug ontspant. Heerlijk. Je hoeft dus alleen maar je armen los te laten, echt los. Dat voelt vaak aan het begin een beetje sullig, maar dat is precies goed.
We hebben een behoorlijk stuk hardgelopen en telkens als ze merkte dat ze spanning maakt en iets vast zette in haar lijf, dan stopten we. Gingen we terug naar het gevoel van gewicht en ‘loslaten’. Vervolgens dit gevoel weer ‘leggen’ in het hardlopen…..en hupsakee daar gingen we weer……
Waarom voelt het op de een of andere manier nou goed of voldaan om een actieve houding aan te nemen? Waarom lopen we letterlijk zo hard? Wat is ons zelfbeeld? Waarom moet je meedoen in de snelheid van de maatschappij, die een beetje de normale maat lijkt te zijn geworden? Al deze interessante vragen komen vaak omhoog als ik met mensen het hardloopproces doorga.
Zo is hardlopen en bewegen in het algemeen heel vaak veel te veel beïnvloed door externe factoren. Wanneer je terug komt bij jezelf, al voelend in je lichaam, dan wordt het een stuk leuker en lekkerder en is het zelfs makkelijker in de drukte van de maatschappij gewoon je eigen tempo te bepalen en te behouden. Net als in het hardlopen.
